🇮🇷#پژوهش_ادملاوند edmolavand
📲اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی
📚پژوهشگر اسناد خطی، تبارشناسی و فرهنگ عامه، شاعر و سخنران، مدیر پژوهش ادملاوند و آوات قلم
📲دعوت به سخنرانی و حضور در جلسات
🟡تمامی حقوق برای محسن داداش پور باکر محفوظ است.
🌺جاذبه و دافعه/شرحی بر ریزش ها و رویش ها در زما مداری امام علی علیه السلام
بخش نخست
«ریزش» و «رویش»، دو واقعیت تلخ و شیرینی است که در دوران حکومت امیرالمؤمنین علیه السلام پدیدار شد.
در آن عرصه، گروهی از نام آوران در گرداب گمراهی کشانیده شدند و از آن سوی، تعدادی سیر صعودی داشته، بر ستیغ سعادت، جای گرفتند و همراه با ملکوتیان، آسمانی شدند.
«ریزش ها» مجموعه ای از دنیاگرایان بی وفایند که نفاق، کینه، حسد، بی خردی، عدل گریزی، کژ فهمی و صفات نکوهیده دیگر، آنان را از صف ابرار، ستاند و به تباهی کشاند!
«رویش ها»، نماد مهر و دوستی اند. آنان نیک سیرتانی هستند که شیدای «یوسف کاروان جان ها» گشتند و بر پیمان پیروی و مهرورزی با همو که «باب مدینه محبت» بود، پای فشردند و در برابر توفان تیره و تار دنیاطلبان، چونان کوه، استوار ماندند و بی هیچ تغییر و تبدیلی، راه راست خویش را پاس داشتند.
«ریزش ها» و «رویش ها» در ادبیات سیاسی ما، نام هایی نوآمدند. این دو مفهوم، نخستین بار از سوی رهبر معظم انقلاب طرح شد.
مقام معظم رهبری ضمن تأکید بر این نکته مهم که «همه انقلاب ها، فکرها وجریان های گوناگون اجتماعی، هم ریزش دارند و هم رویش»، به تحلیلی زیبا از روند و علل شکل گیری این دو جریان در دوران «غربت علی علیه السلام» پرداخت و همگان را بر تأمل، مطالعه و بحث پیرامون آن رهنمون ساخت.
پس از قتل عثمان، نگاه همگان، به علی علیه السلام بود ،ستمدیدگان، حاکمیت عدالت را تنها در حضور او می دیدند.
در نگاه آنان، تنها علی علیه السلام می توانست دین و سنت رسول خداصلی الله علیه وآله را احیا کند؛ کالبد زخم خورده اسلام را التیام بخشد و سیمای واقعی حاکمیت عدالت گستر دین را آشکار سازد.
امام، «دولت عدالت» خود را بر ویرانه ای بنا کرد که بیست و پنج سال از تخریب تدریجی آن می گذشت.
حرکت اصلاحی امام، بر بسیاری از خواص فزون خواه و بزرگان قدرت طلب، ناخوشایند آمد و آنان را به مخالفت آشکار با آن حضرت کشاند؛ ولی فروغ امید را در دل حقیقت جویان و ستم دیدگان، روشن ساخت و زمینه «رویش» مردان حماسه و ایثار را فراهم آورد.
آشنایی باماجرای بیعت، اقدام های اصلاحی امام و مشکلات فراوان دوران حکومتش، زمینه مردم شناسی آن عصر به شمار می آید.
جامعه سال سی و پنج هجری، چون جامعه ای جاهلی می نمود و از تعادل اخلاقی، فاصله بسیاری داشت. این فاجعه، در روش خلفا ریشه داشت.
آن چه امام را به پذیرش حکومت کشاند، نجات دین و اصلاح وضعیت جامعه بود و تحقق این هدف، به دگرگونی و نوسازی همه جانبه نیاز داشت.
بی شک حرکت اصلاحی امیرمؤمنان علیه السلام با خواست و منافع گروهی از بیعت کنندگان و قدرتمندان، سازگار نبود و بدین سبب، تهدیدها، بی مهری ها، سستی ها، پیمان شکنی ها و فتنه ها، یکی پس از دیگری آشکار شد. ثمره حضور امام در صحنه سیاست، استواری دین بود.
فرود و فراز تحولات در عهد امام علی علیه السلام، شخصیت یاران حضرت را شکل داد.
در آن آزمون ایمان و عشق، گروهی فیض صعود یافتند و «با حق، رخت به خانه آخرت بردند» و دسته ای دیگر، به گرداب سقوط فرو غلتیدند. دل دادگی و دل تنگی، تفسیر ارتباط امام با یاران مهربان و نامهربان است.
🍃⃟🌸᭄•🍃⃟🌸᭄﷽🍃⃟🌸᭄•🍃⃟🌸᭄•
📚#آوات_قلمܐܡܝܕ
@edmolavand
#قرارگاه_فرهنگی_میرمریم
📡✦࿐჻ᭂ🇮🇷࿐჻𖣔༅═─
جاذبه و دافعه/ شرحی بر ریزش ها و رویش ها در زمامداری امام علی علیه السلام
بخش دوم
«محبت»، رمز پیوند یاران، با علی علیه السلام بود. این کیمیا، همراهانی باصفا، صمیمی و حماسه ساز ساخت و آنان را در انجمن «یاران مهر»، گرد آورد.
رمز جاذبه علی علیه السلام آن بود که پیوندی الهی داشت و ایمان و اخلاص به وی، جذبه خدایی ایجاد می کرد.
انسان در ژرفنای دل، با حق، پیوستگی دارد و چون علی علیه السلام را مظهر صفات حق می بیند، بدو عشق می ورزد و به دلیل جاودانه بودن حق دوستی، مهر علی علیه السلام نیز جاودان است.
حکایت مردم نامهربان، حکایت نفاق، ستم، دنیاگرایی، قدرت طلبی، ثروت اندوزی، پیمان شکنی و خودمحوری بی خردانی است که با محبت، بیگانه شده، به صبح کاذب، دل بستند و دوستی با علی علیه السلام را که بر مبنای منافع و مطامع شکل گرفته بود، به دشمنی تبدیل کردند.
در نظر پیامبرصلی الله علیه وآله، کسی به علی علیه السلام بغض نمی ورزد؛ مگر این که منافق، فاسق یا دنیاگرا باشد.
خوش نمایی زیورهای دنیا، دیدگان حق گریزان را فریفت و دل هایشان را تیره ساخت؛ به گونه ای که بر امام خوبان، شوریدند.
مقام معظم رهبری در تبیین جریان های مقابل حکومت علوی، چنین می فرماید:
«ناکثین و مارقین، جبهه داخلی و خودی بودند؛ منتها خودی های فریب خورده و به دام افتاده ـ یا به دام ثروت طلبی و مقام خواهی و عقده های خودشان یا به دام جهالت ها و حماقت ها و تعصب های خودشان ـ
اما جبهه قاسطین، جبهه دشمن بود، جبهه آشتی ناپذیر بود؛ جبهه ای بود که با جبهه علوی، نمی ساخت؛ در هیچ شرایطی هم نمی ساخت.
هر چه او عقب می رفت، این، یک قدم جلو می آمد؛ جز در میدان جنگ، نقطه تلاقی با هم نداشتند».
«ریزش»، برآیند نفاق، حسد، عقده، گریز از عدل، بی خردی و کژفهمی بود. و از آن سو، اکسیر محبت، «رویش» پدید آورد
و بصیرت، آن را معنا بخشید.
امیرمؤمنان علیه السلام در کنار غصه بر ریزش ها، از حماسه آفرینی و وفاداری رویش ها، به خود می بالید.
رهبر معظم انقلاب با طرح این مفاهیم، چنین می فرماید:
«همه جریان های گوناگون اجتماعی، هم ریزش دارند هم رویش دارند؛ ریزش در کنار رویش، شما به صدر اسلام نگاه کنید؛ ببینید آن کسانی که در دوران غربت اسلام و غربت علی، از امیرالمؤمنین علیه السلام دفاع کردند، چه کسانی بودند؟
اینها سابقه دارهای اسلام نبودند، سابقه دارهای اسلام، جناب طلحه و جناب زبیر و جناب سعدبن ابی وقاص و امثال اینها بودند. بعضی از اینها علی علیه السلام را تنها گذاشتند.
بعضی از اینها در مقابل علی علیه السلام ایستادند، اینها ریزش ها بودند؛ اما رویش کدام است؟ رویش، عبدالله بن عباس است؛ محمدبن ابی بکر است؛ مالک اشتر است؛ میثم تمار است.
اینها رویش جدیدند.... بله، ممکن است ریزش پیدا کنند که البته مایه تأسف است.
وقتی به امیرالمؤمنین ع شمشیر زبیر را دادند، گریه کرد.
غصّه دارد که کسانی ریزش پیدا کنند که یک روز پای سفره امام زمان، پای سفره اسلام و قرآن، نشستند و نان و نمک اسلام را خوردند».
«غُصّه ریزش ها» حکایت غم بار بی وفایی دنیاگرایان است؛ آنان که پیشینه خود را باختند؛ با اهل دنیا، ساختند؛ از مدار حق، دور افتادند؛ با نماد دین، درگیر شدند و سرانجام، «عار» و «خشم کردگار» را برای خود، ماندگار ساختند.
از میان این افراد، می توان از چهره هایی همچون ابوموسی اشعری، اشعث بن قیس، زبیر بن عوام، شبث بن ربعی، طلحه بن عبیدالله، عایشه، نجاشی (مقیس بن عمرو)، نعمان بن عجلان و یزید بن حجیه نام برد.
🍃⃟🌸᭄•🍃⃟🌸᭄﷽🍃⃟🌸᭄•🍃⃟🌸᭄•
📚#آوات_قلمܐܡܝܕ
@edmolavand
#قرارگاه_فرهنگی_میرمریم
📡✦࿐჻ᭂ🇮🇷࿐჻𖣔༅═─